การแต่งกายประจำถิ่นภาคเหนือ มีลักษณะแตกต่างกันไปตามเชื้อชาติของกลุ่มชนคนเมือง เนื่องจากผู้คนหลากหลายชาติพันธุ์ แต่ละพื้นถิ่น สำหรับผู้หญิงชาวเหนือจะนุ่งผ้าซิ่นล้านนา ส่วนเสื้อจะเป็นเสื้อคอกลมมีสีสันลวดลายสวยงาม สำหรับผู้ชายนิยมนุ่งกางเกงขายาวแบบ 3 ส่วน ส่วนเสื้อเป็นผ้าฝ้ายคอกลมแขนสั้นสีน้ำเงิน หรือที่รู้จักกันในชื่อว่า เสื้อม่อฮ่อม การแต่งกายประจำถิ่นภาคกลาง ในอดีตเป็นภาคกลางที่เป็นศูนย์กลางของเมืองหลวง และมีวัฒนธรรมการแต่งกายสวยงามเรียกง่าย ๆ ว่า ชุดไทย ผู้ชายสมัยก่อนนิยมสวมใส่โจงกระเบน สวมเสื้อสีขาวติดกระดุม 5 เม็ด ที่เรียกว่า “ราชประแตน” ส่วนผู้หญิงนุ่งผ้าลายโจงกระเบน เสื้อผ่าอก แขนยาว ห่มแพรจีบตามขวาง สไบเฉียงทาบบนเสื้ออีกชั้นหนึ่งพร้อมสวมเครื่องประดับ การแต่งกายประจำถิ่นภาคอีสาน ส่วนใหญ่ใช้ผ้าทอมือ ซึ่งทำจากเส้นใยธรรมชาติ เช่น ผ้าฝ้ายและผ้าไหม ชาวอีสานถือว่าการทอผ้าเป็นกิจกรรมยามว่าง ผู้ชายส่วนใหญ่นิยมสวมเสื้อแขนสั้นสีเข้ม ๆ สวมกางเกงจรดเข่า นิยมใช้ผ้าคาดเอวด้วยผ้าขาวม้า ผู้หญิงการแต่งกายส่วนใหญ่นิยมสวมใส่ผ้าซิ่นแบบทอทั้งตัว สวมเสื้อคอเปิดเล่นสีสัน การแต่งกายประจำถิ่นภาคใต้ ด้วยความที่ภูมิประเทศภาคใต้ตั้งอยู่แถบศูนย์สูตรมีผลให้อากาศร้อน ชาวใต้จึงนิยมแต่งกายแบบเรียบง่าย หลวม ๆ ส่วนมากใช้ผ้าฝ้าย รูปแบบเครื่องนุ่งห่มส่วนใหญ่คล้ายกับของมาเลเซียและอินโดนีเซีย เพราะอยู่ในลักษณะอากาศแบบเดียวกัน ผ้าพื้นเมืองที่มีชื่อเสียงของภาคใต้คือผ้ามัดย้อม ผ้ายก ผ้าจวน ผ้าไหม พุมเรียง และผ้าปาเต๊ะ